Onderwerp zal zijn hoe in de fokkerij kan worden omgegaan met de gegevens die beschikbaar komen na weging en scannen op de dikte van de rugspier en vetbedekking.
Aan de andere zijde van de grote plas hadden de engelsen al in de 80-er jaren het MLC programma en het huidige Signet programma is daar grotendeels uit voortgekomen.
Het in Nederland beschikbare programma zal min of meer vergelijkbaar zijn.
Wat mij echter altijd bij is gebleven is dat je een behoorlijk aantal moederdieren moest hebben om de gegevens binnen de eigen fokkerij betrouwbaar te krijgen. Een ondergrens die toen regelmatig werd genoemd was circa 40 fokooien. Beneden die koppelgrootte kreeg je de gegevens nooit echt betrouwbaar.
Voor de grotere kuddes (+40 dieren) zie ik duidelijk wel voordelen en zeker als de fokrammen worden ingezet in meerdere kuddes.
Twee kuddes van bv elk 20 dieren zou volgens mij ook goed mogelijk zijn.
Een goed producerende ram komt dan snel boven drijven. En nog belangrijker een slechte gaat nog sneller "onder water".
Het Signet programma maakte de vergelijking groter en wordt boven de afzonderlijke kuddes uit berekend. M.a.w. dier A uit kudde A kan worden vergeleken met dier B uit kudde B. Onafhankelijk van managements invloeden.
Ik heb daarover toch mijn twijfels. In hele kleine koppels zijn naar mijn idee te weinig betrouwbare waarnemingen en zal in het programma hoofdzakelijk (teveel) moeten worden gerekend met aanvullende gegevens van gerelateerde dieren.
Binnen het SSN hebben we een groot aantal kleine fokkers.
Heb je 5 fokooien dan is het voor mij maar de vraag wat je aan deelname zou hebben.
Die 5 ooien brengen jaarlijks zo ongeveer tusen de 7 en 11 lammeren. Meestal verspreid over een week of 5. Je hebt dus maar weinig waarnemingen en binnen dat bedrijf is ook nog eens een spreiding vanwege het verschil in leeftijd van de lammeren, fokooien enz.
Mijn eerste idee voor de kleine koppels is dat deelname aan het weeg- en scanprogramma daarom geldverspilling is.
Er is een kans dat ik toch ga om het verhaal aan te horen. . Misschien krijg ik wel andere inzichten en zijn de programma's toch ook geschikt voor mijn "mini kudde" van 18 fokooien.
En is er nu al een fokker die mij kan overtuigen dan mag hij dat proberen op deze blog!
Beste Gerard, je daagt me uit! Ik kan je in grote lijnen volgen, maar ik denk dat het erg jammer zou zijn als we als suffolk fokkers ons niet meer gaan richten op de indexfokkerij. Dit jaar is er door ISG en NFSO veel aandacht aan besteed. Zie ik het goed dan zijn de texelaarfokkers min of meer 'om'. Ik ben er van overtuigd (zie Engeland) dat indexen belangrijker worden. Het is bovendien gewoon wetenschappelijk aangetoond dat het werkt. Ik snap ook niet zo goed waarom schapenfokkers zo terughoudend zijn terwijl de veeteelt in Nederland welhaast leeft van de fokwaarden en er een bloeiende wereldhandel aan heeft. Wat daar kan kan bij ons suffolkfokkers toch ook?
BeantwoordenVerwijderenDe hobbyfokkerij wordt door alle regels steeds moeilijker en ik denk dat wil je nog wat voor je dieren 'vangen' we de afzet van rammen voor de kruislingfokkerij moeten blijven promoten. Naast een paar andere elementen hoort een transparant en aantoonbaar verhaal over kwaliteit daar tegenwoordig bij.
Bij indexen gaat het vooral over 'betrouwbaarheid'. Pas vanaf een betrouwbaarheid van 60% begint het een beetje te tellen. Belangrijk voor betrouwbaarheid zijn genetische relaties, mate van vererfbaarhied van de eigenschap (spierdikte) en voldoende gegevens. Betrouwbaarheid krijg je zeker via jouw weg, te weten veel nakomelingen van 1 ram. Maar ook via veel gegevens van aan elkaar verwante dieren op andere bedrijven kan je al behoorlijk omhoog gaan. Voordeel in NL is dat veel dieren verwant zijn aan elkaar. Een paar bedrijven leveren een groot deel van de rammen. Er is dus denk ik voldoende 'connecedness'. Dat kan ook goed gestimuleerd worden door geïndexeerde rammen te promoten. Als vervolgens maar aldus ' gelinkte' kuddes mee doen aan het scan en weegprogramma dan kan het niet anders dan dat de betrouwbaarheid stijgt. Natuurlijk gaat het sneller als je heel veel nakomelingen van een ram kan scannen en wegen maar 'beter iets dan niets'.
Even een paar conclusie uit mijn (Engelstalige) vakliteratuur:
Improving flock connectedness
• The quickest and best way to increase flock connectedness levels is to mate a proportion
of the flock (typically 30 ewes) to a reference ram, or a widely-used stock sire.
• Sharing rams using natural service will increase flock connectedness levels. However,
in numerically large breeds it is difficult to obtain sufficient connectedness using this
strategy alone.
• Many breeders could improve connectedness by purchasing rams from well-connected
flocks. Rams should be fully performance-recorded. It also helps if they have lots of
performance-recorded relatives; or are sired by a ram that has been widely used in
recorded flocks.
• Using sons and grandsons of widely-used sires will only generate 50% and 25% respectively
of the flock connectedness which may be achieved through direct use of a widely-used sire.
• Once progeny are on the ground, retain high index lambs from these well-connected
sires for breeding purposes.
• Try to use at least one ram in the flock for more than one year to create genetic linkage
between years.
Patrick, veel dank voor je reactie.
BeantwoordenVerwijderenIk bekijk het allemaal heel simpel.
Een kleine fokker heeft jaarlijks niet al teveel ramlammeren. Stel 5 fokooien, 9 lammeren en dus jaarlijks 4 a 5 ramlammeren.
Op basis van verantwoordelijk management zou hij zowieso niet elke ram moeten willen afzetten voor fokkerij / kruisling fokkerij. Blijft over 2-3 ramlammeren.
Zijn kostenpost voor contributie, stamboekpapieren en die enkele keer de dierenarts in de aflamperiode. Alsmede de blauwtong- en binnenkort misschien ook wel de Q-koorts vaccinatie zal de "winst" al behoorlijk afromen.
Dan zou daar ook nog eens de rekening van ISG/NFSO bij gaan komen.
Ik vermoed dat hij al vlug gaat nadenken voor wie hij zijn hobby nu uitoefend.